Ένα “μη πολιτικό” κείμενο για την πολιτική και την περηφάνια μας…

Το κείμενο που ακολουθεί το έστειλε ο Θόδωρος Τσελεπής – ηλεκτροσυγκολλητής και πρόεδρος του εργοταξιακού σωματείου της γαλλικής κατασκευαστικής εταιρίας VINCI – στις εφημερίδες “Αυγή”, “Δρόμο της Αριστεράς”, “Εποχή” και “Πριν”, αλλά και στον «Ροσινάντε», για συμβολική κοινή δημοσίευση σε αυτές. Οι συγκεκριμένες εφημερίδες ήταν εκείνες που είχαν ενημερώσει με δημοσιεύματά τους για την απεργία του Σωματείου «Η Γαλαρία» των εργατοτεχνιτών και υπαλλήλων εργαζομένων στην κατασκευή του αυτοκινητοδρόμου Ελευσίνα – Κόρινθος – Πάτρα – Πύργος – Τσακώνα την περασμένη Τετάρτη, 1^η Σεπτεμβρίου 2010, που διεκδικήσαν τα δικαιώματά τους καθώς και την παύση της εργοδοτικής τρομοκρατίας:

«Χειμώνας του ΄85 στη Θεσσαλονίκη. Απεργία των σκουπιδιάρηδων (έτσι τους λέγαμε τότε).

Εγώ 15χρονος κνίτης, μαθητής λυκείου. Πιασμένος σε «αλυσίδα» με συντρόφους μεγαλύτερους, να προσπαθούμε να εμποδίσουμε τους στρατιώτες να μαζέψουν τα σκουπίδια. Ντρεπόμουν. Αλλά πιο πολύ ντρεπόμουν να πω πως ντρεπόμουν.

Τα χρόνια πέρασαν. Έχω 2 γιους, ο ένας 15χρονος. Δεν είμαι πλέον κνίτης, είμαι ένας ανένταχτος – αντιεξουσιαστής – αριστερός τρομάρα μου, που ψάχνει την Αριστερά. Χρόνια τώρα με στήνει στο ραντεβού, αλλά εγώ επιμένω να την περιμένω.

Σεπτέμβριος του 2010, Αχαΐα. 40χρονος πλέον, πρόεδρος του Σωματείου «Η Γαλαρία», ηλεκτροσυγκολλητής, εργαζόμενος στη VINCI. Την Τετάρτη είχαμε απεργία. Τα αίτια πολλά. Τα αιτήματα διάφορα. Καλύτερες συνθήκες, επιδόματα, τρομοκρατία, εκβιασμοί…

Λίγο πριν ξημερώσει, άρχισαν να έρχονται στα τούνελ κάτι «παλιόπαιδα» με μηχανές και αυτοκίνητα. Κάτι αξύριστα αγόρια με χαίτη και σκουλαρίκια. Ο Νίκος (μεγαλύτερος αυτός) και η Σοφία από το συντονιστικό. Πέρναγε η ώρα και έρχονταν όλο και περισσότερα λιανόπαιδα. Και μαζί κορίτσια, όμορφα κορίτσια. Και στάθηκαν μαζί μας στην πύλη. Δεν ήθελαν να τους κεράσουμε ούτε καφέ. Ένιωθαν πως έκαναν το χρέος τους.

Οι συνάδελφοί μου τα έχασαν. Ντρέπονταν που δεν ήταν όλοι οι εργαζόμενοι που απεργούσαν μαζί μας. Και ήθελαν να αγκαλιάσουν όλα αυτά τα παιδιά που στέκονταν μαζί μας χωρίς να ξέρουν ούτε το όνομα μας.

Τετάρτη 1 Σεπτέμβρη 2010: η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Δεν κερδίσαμε τίποτα. Δεν ξέρω αν θα κερδίσουμε τίποτα και στο μέλλον. Όμως για πρώτη φορά δεν ένιωσα μόνος. Ένιωσα, όμως, σύντροφος. Πόσο καιρό είχα να πω αυτή τη λέξη. Για ένα διάστημα ντρεπόμουν να την ξεστομίσω. Την είχαν κουρελιάσει γραφειοκράτες, καρεκλοκένταυροι και εργατοπατέρες. Αυτοί όμως ήταν πραγματικοί Σύντροφοι.

Ήταν οι Σύντροφοί μου που δουλεύουμε μαζί στις γαλαρίες και στα συνεργεία της VINCI. Ήταν οι Σύντροφοί μου από διάφορους χώρους, νέα παιδιά που βοήθησαν να πετύχει η απεργία και να μην δουλέψει κανείς.

Λυπάμαι συνάδελφοι αν δεν μπορέσει να κερδίσει το Σωματείο ένα επίδομα παραπάνω, αλλά κερδίσαμε σε ανθρωπιά αξιοπρέπεια και κυρίως αλληλεγγύη.
Δεν ξέρω πόσα από αυτά τα παιδιά θα κάνουν καριέρα, θα αποχτήσουν χρήμα, θα γίνουν πρώην αντιεξουσιαστές, πρώην αριστεροί, οικογενειάρχες με εξοχικό και γκόμενα. Ίσως όλα, ίσως κανένα. Μα θα έρθουν άλλα στη θέση τους και στην θέση μας. Και η ζωή θα συνεχίζεται με τους λίγους ρομαντικούς να παλεύουν για μια καλύτερη ζωή.

Συγνώμη παιδιά που δεν ξέρω τα ονόματα σας, αλλά σας ευχαριστώ και εγώ και οι συνάδελφοι μου. Συγνώμη και σε όσους περίμεναν να διαβάσουν ένα «πολιτικό» κείμενο.

ΥΓ: Ραντεβού, ρε μαλλιάδες, στην Δ.Ε.Θ. και μακριά από γραφειοκράτες. Να ξέρατε τι χάσατε όσοι δεν ήσασταν μαζί μας. Και σεις ποντικοί που περιμένετε στη γωνία την προσωπική μου άποψη εξέφρασα στο κείμενο αυτό.»

Τσελεπής Θόδωρος
Ηλεκτροσυγκολλητής,
πρόεδρος σωματείου «Γαλαρία»